Berni Searle. Gaat dat zien.

Het kan nog tot 16 oktober. De tentoonstelling Interlaced van de Zuid-Afrikaanse Berni Searle in Arnhem, het museum voor moderne kunst.
Snow White
In een lege ruimte, aan weerszijden zit Searle op de grond, in een vlek van licht, geprojecteerd op de muur. Naakt. Searle links kijkt naar beneden, Searle rechts kijkt je aan. Meel komt in buitjes naar beneden, stuift haar langzaam onder. Haren, gezicht, armen en benen worden bewegingloos bedekt onder een dunne witte laag. Dan schudt ze het meel van zich af, water drupt ineens hoorbaar en vallen op haar lichaam. Searle hoopt het meel op, ze drukt er een kuiltje in en ze kneedt.
Meer gebeurt er niet die zeven minuten. Maar de filmpjes boeien van het begin tot het einde; ze laten zich niet zomaar duiden. Is het haar blik, die je blijft aankijken van rechts? Is het de vernedering van het witte meel dat maar blijft vallen en haar tot een sneeuwwitje moet maken? Waarschijnlijk is het eerder de poging tot vernedering en haar onverzettelijk zitten. Dat raakt. Ze schudde alles van zich af en ging over tot de orde van de dag: er moet brood op de plank.

Colour Me
Gezicht met nootmuskaat, een gezicht vol kerrie, een andere keer met kaneel. Berni Searle poedert zich met de producten van de kooplieden van de VOC, die op weg naar Azië, in Kaap de Goede Hoop een tussenstop maakten. Eerst om vers voedsel in te slaan. Later kregen zij het voor het zeggen over de gebieden en mensen. En zij stelden vast wie, op grond van huidkleur, meer- of minder waard was.

Maar er zijn nog meer foto’s en video’s van Searle te zien. Allemaal krachtig, kritisch, confronterend en mooi.